دبیرکل: محمدعلی موحدی کرمانی
بنیانگذاری ۱۳۵۶
مرام مردم‌سالاری اسلامی
وبگاه rohaniatmobarez.ir[سردببیر سایت مجیدقربانی]

جامعهٔ روحانیت مبارز نهادی دینی، روحانی، فرهنگی، سیاسی و اجتماعی است که با انگیزه‌ای دینی و با شعار حفظ دستاوردهای انقلاب اسلامی ایران شکل گرفت.

در سال‌های اخیر جامعهٔ روحانیت مبارز در کنار تشکل‌های همسوی خود (از جمله حزب مؤتلفه اسلامی، جامعهٔ اسلامی مدرسین، انصار حزب‌الله، جامعهٔ اسلامی دانشگاهیان، و انجمن‌های اسلامی اصناف بازار تهران) نقش مهمی در تحولات سیاسی ایران داشته است. تا سال 1393 ، محمد رضا مهدوی کنی دبیرکل جامعه روحانیت مبارز بود اما با درگذشت وی گزینه هایی همچون محمدعلی موحدی کرمانی ، اکبر هاشمی رفسنجانی ، علی اکبر ناطق نوری و حسن روحانی برای دبیرکلی این نهاد مطرح شدند. در نهایت در جلسه ای که در تاریخ ١١ آذر ١٣٩٣ با حضور اعضای جامعه برگزار شد ، محمدعلی موحدی کرمانی به اتفاق آراء دبیرکل جامعه روحانیت مبارز شد.

عمدهٔ اعضای جامعه گرایش اصولگرایی دارند و برخی نیز گرایش اعتدالگرایی.



تاریخچه

با شکست قیام پانزده خرداد ۱۳۴۲، به این موضوع پی برده شد که علت شکست، عدم وجود تشکیلاتی منسجم بوده‌است. در سال ۱۳۵۶ به تاکید امام خمینی و با حمایت از مرتضی مطهری، نخستین هستهٔ جامعهٔ روحانیت شکل گرفت. برنامه‌ریزی راه‌پیمایی‌ها، سخنرانی در مساجد، تهیهٔ شعارها، و هماهنگی و سازماندهی مبارزه ضد حکومت پهلوی عمدتاً برعهدهٔ جامعهٔ روحانیت مبارز بود. اساسنامهٔ جامعهٔ روحانیت مبارز در سال ۱۳۵۷ تدوین شد. در آذر ۱۳۵۸ به توصیهٔ سید روح‌الله خمینی اساسنامهٔ جدیدی تنظیم و بسیاری از بندهای اساسنامهٔ پیشین حذف شد و نام آن به «جامعهٔ روحانیت مبارز تهران» تغییر یافت. آخرین تغییر در اساسنامه مربوط به ۲۹ مرداد ۱۳۷۵ بود که نام جامعه به «جامعهٔ روحانیت مبارز استان تهران» تغییر یافت.

پس از انقلاب سال ۱۳۵۷ جامعه روحانیت مبارز به یکی از تشکل‌های سیاسی بانفوذ ایران تبدیل شد به طوری که کاندیداهای مورد حمایت این تشکل تا سال ۱۳۷۶ در شش دوره نخست انتخابات‌های ریاست‌جمهوری ایران پیروز شده بودند. در سال ۱۳۶۶ افزایش اختلافات درون‌گروهی باعث شد تا انشعابی تاریخ‌ساز در این تشکل انجام شود که تا سال‌ها صحنه سیاست ایران را تحت تاثیر خود داشت. گروهی از اعضای جامعه روحانیت مبارز از آن خارج شده و مجمع روحانیون مبارز را تاسیس کردند. در نیمه دوم دهه ۱۳۶۰ روحانیت و روحانیون معرف دو جناح راست و چپ در سپهر سیاسی ایران بودند و سایر گروه‌های سیاسی فعال در داخل نظام متحد یکی از این دو محسوب می‌شدند.

موسسین و اعضای شورای مرکزی جامعه روحانیت مبارز در ابتدای انقلاب عبارت بودند از بهشتی، مطهری، باهنر، مهدوی کنی، مفتح، شاه‌آبادی، محلاتی، ملکی، خسروشاهی، عمید زنجانی، عرفانی، محمدعلی موحدی کرمانی، ناطق نوری، کروبی و موسوی خوئینی‌ها.

در انتخابات ریاست‌جمهوری ایران (۱۳۹۲) این گروه نتوانستند به انتخاب واحدی از میان نامزدهای معرفی شده برسند و در نتیجه با تقسیم‌بندی‌های داخل حزبی، اعضا به نامزدهای مختلف رای دادند.

اهداف

بر پایهٔ اساسنامهٔ جامعهٔ روحانیت مبارز، اهداف این جامعه چنین عنوان شده است:

سازماندهی روحانیت شیعه، رشد و اعتلاء آن
تحکیم مبانی انقلاب اسلامی و دفاع همه‌جانبه از دستاوردهای آن و تقویت نظام جمهوری اسلامی
حمایت همه‌جانبه از اندیشه فرهنگی سیاسی حضرت امام (ره) و اصل مترقی ولایت فقیه
گسترش فضایل اخلاقی در جامعه اسلامی
ارشاد اقشار مختلف مردم و گروههای فعال سیاسی، اجتماعی از طریق تبیین وظایف شرعی
نظارت بر عملکرد مسئولین نظام و نقد دلسوزانه آنان در جهت تحقق اصل النصیحه لائمه المسلمین
ارتباط با روحانیت سایر مذاهب اسلامی و همکاری با کلیه مراکز اسلامی در جهت تحقق اهداف دینی
تعامل مثبت و سازنده با ادیان الهی در جهت کاهش آلام جهانی و تحقق صلح
تأسیس موسسات عام‌المنعفه

ارکان

ارکان این جامعه عبارتند از:

هیأت موسس
شورای مرکزی
دبیرکل
هیأت اجرائی
هیأت داوران
شورای مناطق
اعضاء عمومی جامعه